Początek tej wyprawy zawiódł nas na obrzeża stolicy Ekwadoru, Quito, ulokowanej w Andach, powyżej 2700 m n.p.m.
Zamieszkaliśmy w klasycznej lokalnej "hacjendzie", zbudowanej w stylu jaki spotkałam w każdym kraju zwanym (z jakiegoś dziwnego powodu) Trzecim Światem.
"Styl" ten zaszokował mnie już w czasie Pierwszej Podróży; wstrząsnął i przebudował to moje wypacykowane zachodnią powierzchownością, estetyczne oko. Lecz tym razem był już tylko powodem do szacunku wobec ścieżki życia, jaką obierają niektóre istoty, ścieżki tak bliskiej Naturze jak to tylko możliwe i skromnej tak bardzo, jak pozwala na to codzienne zapotrzebowanie człowieka.

Nasz pierwszy dom był zarazem jednym z miejsc życia i działania naszego szamana-trenera-nauczyciela, więc wszystkie wygody i NIEwygod były dostosowane do potrzeb szamańskiej praktyki.
Ponieważ Quito znajduje się na górze, rejony wokół niego usadowione są na zboczach i każdy kawałeczek w miarę płaskiego terenu jest wykorzystany na dom, ogród, poletko uprawne.
Miasteczka "boczne" wokół Quito, mają niezwykle wąskie uliczki, domy są wtulone w górę, a przy tym wszystkim widoki z okien przenoszą Cię od razu do perspektywy szybującego Orła...

Maty na podłogach jako łóżka, kuchnia połączona z sypialnią, jadalnią, pralnią i suszarnią oraz salą ceremonialną w jednym. Łazienka zbita z bambusa, z gumowym szlaufem zamiast kranu, naczynia myte popiołem z ogniska i płukane wodą górską; a tuż obok szałas potów, w którym przechodziliśmy twardy trening ekwadorskiego szamanizmu.

Tu, w tym prostym domu przeszłam swoja pierwszą chorobę wysokościową... i nie polecam nikomu... Najtrudniejsze w twardych ścieżkach jest to, że musisz je PO PROSTU PRZEJŚĆ - nie dostaniesz na cierpienie żadnej tabletki, ani nikt nie będzie nad Tobą płakał i trzymał Cię za rękę. Więc jedyne co dostałam to herbata z liści koki (do której musiałam się doczołgać o własnych siłach i nie zwymiotować po drodze pięć razy) i twarde słowa pocieszenia szamana: "dasz radę, jutro będzie nieco lepiej"....
Dałam radę.
Na drugi dzień było NIECO lepiej. Ale też nikt się mnie nie pytał, czy dam radę wyjść od razu z 2800 m (lokalizacja hacjendy) na ponad 4000 m, w ciągu godziny, powstrzymując wymioty, aby nie zabrudzić miejsc publicznych.
No cóż, trening to trening, a nie piaskownica ;)

Szybkie przeniesienie z 2800 do 4000 m, w ramach "spaceru" po okolicy, miało nas nieco zahartować, bo już kolejnego dnia wybraliśmy się na Pierwszy Trening.
Odbywał się on powyżej 4 tys m n.p.m., w warunkach tak ekstremalnych, że zatkało nas wszystkich.
O ile jeszcze przetrwanie mieszczucha wielu godzin, w ekstremalnych warunkach wysokogórskich klimatu równikowego było do (jako takiego) wyobrażenia, to połączenie tego doświadczenia z Sercem, stało się wyzwaniem po jakie tam przyjechaliśmy - Wyprawą Mocy dla Wojownika Serca.
Połączyły się tu bowiem dwa doświadczenia:

• dużego TRUDU wzniecającego wewnętrzny ogień, pomagający i UMOŻLIWIAJĄCY go przetrwać, utwardzający i dojrzewający osobowość Młodego Wojownika;
• oraz Ścieżki Serca i Świadomości - Treningu Matki Ziemi, który otwiera percepcję, pogłębia, a czasem wręcz UMOŻLIWIA połączenie z Sercem, JasnoCzuciem i głębią doświadczenia, oraz łączy niezwykle wyraziście z Naturą, Ziemią, a bywa, że i Wszechświatem...

Kilka krajów Ameryki Południowej traktuje tradycyjny szamanizm jako element ich tradycji, kultury i lokalnej medycyny, a nawet socjologii.
Ekwador należy do tej listy i treningi szamańskie bywają tu niezwykle twarde.
Jedną ze starożytnych praktyk Ekwadoru jest ścieżka Wojowników, którą opiszę w kolejnej części - a wszystkie aktywności jakim poddawaliśmy się od początku, do końca, oscylowały własnie wokół tej praktyki, która stanowiła Oś naszej wyprawy.

Ścieżka Wojowników w Ekwadorze obecnie jest praktykowana w kameralnych grupach, tradycja ta została podtrzymana i połączeni z nią szamani zabierają wybranych ludzi na takie szkolenia. Jednak ze względu na trud tej ścieżki, decydują się na to tylko wobec ludzi, którzy maja już jakieś doświadczenie w Podróżach Szamańskich.

Nidzie więcej na świecie nie spotkałam się z tak konkretnym treningiem, Ekwador zaskoczył mnie swoim surowym pięknem i skondensowaną potęgą...
Być może właśnie dlatego w Ekwadorze po raz pierwszy została odsłonięta dla mnie pewna specyficzna zasłona/bariera percepcji i pokazany mi został Obraz, jakiego nie mogłabym zobaczyć nigdzie indziej.
Ekwador przygotował mnie na Widzenie Impulsu...
cdn...

BARDZO CENNYM I WAŻNYM JEST, ABY CZYNIĆ DANĄ PRAKTYKĘ MOŻLIWIE NAJBLIŻEJ JEJ ŹRÓDŁA, NAJBLIŻEJ KORZENIA DANEJ TRADYCJI.
Dlatego Podróżuję.
Dlatego szanuję i stosuję Tradycyjną Medycynę Nepalu, kiedy jestem w Nepalu, czy biorę udział i obserwuję zarazem, Ceremonie, Święta, Festiwale, a nawet Rytuały różnych nacji i kultur, aby je Poznać BEZPOŚREDNIO oraz trenować uważną percepcję określonego doświadczenia.
Naprawdę warto wyjechać i poznać oraz nauczyć się szanować Prawo, Zwyczaj i Obyczaj w danym miejscu Ziemi, pokojowo, POKOJOWO wędrować po świecie, nawet jeśli obrane ścieżki są niezwyczajne dla racjonalnej części umysłu.

To moja wielka lekcja jako Buntownika i Wojownika z upodobania, lekcja Pokoju..., faza dosyć wymagająca, bo zmuszająca do podróży, aby zmienić perspektywę i poznać coś więcej, niż codzienny świat dookoła.
Zmienić perspektywę - to niezwykle ważne.
To Wielka Lekcja.
To Trening Pokoju.
To czynne stosowanie Prawa do Stopniowego Wzrostu.
Prawa do Uzdrawiania Wzorców.
Jednym słowem - to Prawo do Ewolucji, Przemiany, Rozkurczu, ZMIANY PERSPEKTYWY.
To mega-trening.
Już Wiem to.
To moja WieDa.

Indi :)