Sporo czasu spędziłam nad ekwadorskim oceanem...
Po zakończeniu pewnego etapu wyprawy, odłączyłam się do grupy i udałam się na samodzielną kontynuację Podróży Życia... nie znając kompletnie języka (w wielu państwach Ameryki Łacińskiej rozmawia się TYLKO po hiszpańsku i w lokalnych dialektach), bez przewodnika, mapy, czy nawet pomysłu na to, jak samodzielnie żyć z dala do znanego mi świata.
Przygoda ta nauczyła mnie w jaki sposób znajdować oparcie w samej sobie, jak respektować własne prawa, chronić siebie, odważnie sięgać po własne (realne) potrzeby; jak zaufać prowadzeniu, jak pokochać swoje własne towarzystwo i jak odnaleźć osobistą Ścieżkę Mocy.

Lecz jeszcze jedną, wspaniałą lekcją jaką przyniósł mi ocean, było Poznanie jego potęgi... Jego nieprawdopodobnej, życiodajnej siły, mocy głębokiej regeneracji i witalizacji, silnej uzdrawiającej energii, oczyszczenia i odnowienia.
Podczas wielu wielu godzin spędzonych samotnie na brzegach Oceanu Spokojnego, miałam naprawdę niepowtarzalną okazję aby głęboko skoncentrować się na jego oddziaływaniu na mnie, przestrzeń i... ziemskie królestwo.
W moim osobistym odczuciu, ocean przebił wszystko, czego do tej pory doznałam jako siły regeneracji i oczyszczenia - działał skuteczniej niż każda terapia, mocniej niż góry, las, czy dżungla, wielokrotnie intensywniej niż jakiekolwiek doświadczenie oferowane przez świat ludzki.
W zasadzie - ocena odnowił wówczas moje życie...

Zanim jednak poddałam się jego uzdrawiającej opiece, doświadczyłam TRENINGU GŁÓWNEGO (o którym opowiem Ci w kolejnym poście) oraz spotkania z DŻUNGLĄ Z PRAWDZIWEGO ZDARZENIA :)

Dżungla dżungli nierówna. Jest to sytuacja zbliżona do lasów - jedne z nich są zagajnikami, inne to równo nasadzone wielkie połacie zadrzewionej przez człowieka przestrzeni, a jeszcze inne to nieodgadnione bory ze starodrzewiem. W każdym lesie panuje inna energo-atmosfera, a na gościa czeka odmienna przygoda.
Podobnie wygląda opowieść o dżungli. W wyobrażeniach europejczyka, dżungla jest bujna, wilgotna i zielona jak na filmach przyrodniczych, a jej fauna i flora zapierają dech w piersiach...
Tak jak w każdym przypadku systemowej iluzji - również tutaj czeka na Podróżnika niezłe rozczarowanie.
Widziałam dżungle, w których podeschnięta roślinność przypominała brunatne, leśne zagajniki. Widziałem też takie, które wypełnione wilgocią, śmiercionośnymi skorpionami, wężami, insektami i pumami, były kompletnie niedostępne dla przeciętnego człowieka cywilizowanego.
Doznałam też dżungli przejazdem (dżipem, mułem, a nawet słoniem) oraz przeszłam wiele kilometrów piechotą przez średnio-bezpieczne rejony zbliżone do safari zmiksowanego z dżunglą.
Jednak czym innym jest przelotne doświadczenie w dżunglowym zagajniku, a czym innym jest zamieszkanie w sercu ekwadorskiej, prawdziwej dżungli mocy.

Na jej obrzeżach znaleźliśmy jeszcze ostatnie ludzkie osady, w których Natura zamieszkiwała w jednym miejscu z człowiekiem, na zasadzie optymalnej równowagi i niepisanego kompromisu.
Ludzie i zwierzęta traktowali się jak wspólne stado, a warunki bytowe, które białemu człowiekowi przypominały slumsy, były tak naprawdę bardzo świadomie prowadzoną, zsynchronizowaną z cyklami dżungli, zwierzęco-ludzką osadą na obrzeżach innego świata.

Kiedy wejdziesz już wgłąb dżungli, możesz spotkać jedynie pająka wielkości ręki, lub znaleźć wodę niezdatną do picia, ale na pewno nie znajdziesz tam sklepu, łazienki, wody, wygody, a nawet chatki, która da Ci schronienie przed malarią...
O tym doświadczeniu również opowiem za chwil parę, teraz tylko spróbuję pokazać Ci na zdjęciach moją opowieść o oceanie, ludziach dżungli oraz zaproszę Cię do spoczynku w hamaku, tuż obok suszących się liści Świętej Chakruny, jednej z roślin, która stanowiła sedno treningu ekwadorskiego szamanizmu...